Netwerken met nut: Van connecties naar collectieve kracht
We leven in een tijd waarin netwerken belangrijker lijkt dan ooit. Iedereen is ergens wel lid van, een beroepsgroep, een ondernemersnetwerk, een appgroep, een online community. Ik ook. Sterker nog, ik zit in heel wat groepen. Soms voelt het alsof mijn telefoon overuren draait van de berichten, uitnodigingen en aankondigingen die dagelijks binnenstromen. Alles draait om verbinden, samenwerken en kennisdelen. Maar eerlijk? Vaak blijft het bij woorden, bij digitale schouderklopjes of een vluchtige like. En dat zet me aan het denken: wat is het echte nut van al die netwerkgroepen?
Ik ben iemand die overal wel een samenwerking in ziet. Ik hou van verbinden, van bruggen bouwen. Maar met alleen connecten red je het tegenwoordig niet. Een connectie zonder inhoud is als een visitekaartje zonder context, mooi om te hebben, maar het doet pas iets als je er iets mee doet. In veel groepen, of dat nu binnen de Black Owned Business-netwerken is, culturele initiatieven of creatieve collectieven, zie je dat de intentie goed is. Mensen willen iets bijdragen, ze willen vooruit. Maar zodra het gaat om concrete actie, om verantwoordelijkheid nemen, stokt het vaak. Er worden mooie doelen genoemd: Financiële vrijheid, Collectieve welvaart, Krachten bundelen, Passieve inkomstenstromen genereren. Maar als je verder kijkt, blijft het vaak bij het delen van een flyer, het aankondigen van een event, of een oproep tot samenwerking, zonder dat er werkelijk iets wordt gebouwd.
De illusie van bereik
We leven in een wereld waar zichtbaarheid snel wordt verward met invloed. Een post met honderd likes lijkt succesvol, maar levert zelden echte verandering of groei op. Een netwerk met duizend leden klinkt indrukwekkend, maar wat gebeurt er werkelijk binnen die groep? Een like is tegenwoordig het minimale gebaar van betrokkenheid. Maar echte betrokkenheid vraagt meer. Het vraagt tijd, inzet, en soms ook een beetje lef. Lef om te investeren, niet alleen financieel, maar ook mentaal en emotioneel, in iets dat groter is dan jezelf. Want dat is wat een goed netwerk zou moeten doen: versterken wat al aanwezig is. Niet concurreren, maar aanvullen. Niet kopiëren, maar creëren.
In veel netwerken kom ik vaker dezelfde mensen tegen. Dat is enerzijds mooi, het laat zien dat er een vaste groep actieve, betrokken professionals is. Anderzijds voelt het soms als een kring die in zichzelf blijft draaien. Je ontmoet dezelfde gezichten, hoort dezelfde namen, en toch lijkt de beweging beperkt. Het is alsof iedereen in de startblokken staat, maar niemand echt op de startknop durft te drukken. Waarom eigenlijk? Angst om teleurgesteld te worden? Wantrouwen? Of simpelweg geen tijd, omdat we allemaal vechten om onze eigen onderneming draaiende te houden? Toch geloof ik dat we, juist met die herkenbaarheid, iets waardevols in handen hebben. Als dezelfde mensen steeds weer opduiken, betekent dat dat er een basis is. Een fundament. En dat fundament verdient onderhoud, richting en leiderschap.
De waarde van verantwoordelijkheid
Een netwerk is zo sterk als zijn leden bereid zijn te dragen. Dat betekent: niet afwachten tot een ander de boel organiseert, maar zelf iets bijdragen. Of dat nu een idee is, een samenwerking, of simpelweg een helpende hand. Te vaak zien we dat netwerken worden opgericht met mooie intenties, ‘we gaan elkaar helpen’, ‘we gaan samen groeien’, maar dat er vervolgens geen structuur, visie of actieplan is. De groep verwordt tot een ‘praat platform', in plaats van een groeiplatform. Echte verbinding vraagt meer dan goede bedoelingen. Het vraagt verantwoordelijkheid. En dat begint bij de simpele vraag: Wat breng ik in, in plaats van wat haal ik eruit?
Financiële vrijheid of collectieve welvaart?
Veel netwerken, zeker binnen ondernemende en culturele communities, noemen financiële vrijheid als doel. En terecht. Maar soms lijkt dat begrip te worden verward met individueel succes. Echte financiële vrijheid binnen een community ontstaat pas wanneer er sprake is van collectieve welvaart. Wanneer kennis, middelen en kansen worden gedeeld. Wanneer ondernemers elkaar gunnen om te groeien in plaats van te concurreren. Dat vraagt om vertrouwen, transparantie en samenwerking. Om bewust te investeren in elkaar. En ja, dat is moeilijk, vooral in een wereld waar iedereen zijn eigen merk wil zijn. Maar het is wél de enige manier om als groep echt sterker te worden.
Soms lijkt het dat alleen een selecte groep toegang heeft tot bepaalde netwerken, een soort ‘elite’ van gevestigde namen. Dat kan ontmoedigend zijn voor nieuwkomers die ook willen bijdragen of groeien. Toch is exclusiviteit niet per se verkeerd, zolang het wordt gebruikt om kwaliteit te waarborgen in plaats van grenzen te trekken. Een netwerk dat zichzelf afsluit, verliest uiteindelijk zijn relevantie. Maar een netwerk dat duidelijk weet waarvoor het staat, kan juist een bron van inspiratie zijn. De kunst ligt in balans: open genoeg om te groeien, gesloten genoeg om richting te houden.
Wat levert het wél op? Van like naar legacy
Ondanks de frustratie die soms bij netwerken komt kijken, geloof ik nog steeds in de waarde ervan. Want elk gesprek, elk contact, elke ontmoeting heeft potentie. Misschien niet meteen, maar op het juiste moment. Ik haal veel inspiratie uit de verhalen, de gedeelde ervaringen, en vooral de kracht van herkenning. Door in contact te blijven met anderen, blijf ik leren. Over mezelf, mijn vak, mijn cultuur, mijn positie als ondernemer. En dat is precies wat een goed netwerk zou moeten doen: groei stimuleren, op alle niveaus.
Misschien is dat wel waar het om draait. Niet om likes, niet om bereik, maar om nalatenschap. Wat laat je achter binnen een netwerk? Wat draag jij bij dat groter is dan een moment van aandacht? Echte waarde in netwerken zit in continuïteit, in het vasthouden van de intentie waarmee het ooit begon. Of het nu gaat om BOB, creatieve collectieven of lokale ondernemersgroepen: als we de energie bundelen, kunnen we samen een toekomst bouwen die verder reikt dan één individu. Samen sta je niet alleen sterker, je creëert een fundament waarop anderen kunnen voortbouwen.
Soso lobi, Simone
Reactie plaatsen
Reacties